Joodse organisaties blijven de schaal en samenhang van de antizionistische haatbeweging onderschatten—en blijven weigeren deze bij naam te noemen. Maar tenzij we nu een hedendaagse, afgestemde en gerichte campagne tegen antizionisme opbouwen, zullen de gevolgen ernstig zijn. We hebben te maken met een serieuze, georganiseerde en steeds zelfverzekerder wordende fascistische formatie. Het is begrijpelijk dat velen bevroren blijven door het trauma van 7 oktober en door de afnemende bruikbaarheid van het post-Holocaust antisemitisme-paradigma—de overtuiging dat de herinnering aan de Shoah permanente morele bescherming zou bieden. Maar dat paradigma is afgebroken. Het beschrijft niet langer de realiteit waarin we leven. Erfgoedorganisaties moeten luisteren naar jongere Joden die daadwerkelijk bekend zijn met linkse academische en activistische ruimtes—Joden die noch door antizionisme zijn gevangen, noch door demoralizatie zijn verstomd. Zij begrijpen het ideologische terrein, de institutionele inbeslagname en de snelheid waarmee deze beweging zich verspreidt. We hebben geen tijd te verliezen. Het falen om antizionisme als zodanig te benoemen is niet langer een strategische miscalculatie; het is een verwaarlozing van verantwoordelijkheid. Alleen door het rechtstreeks te confronteren, als een hedendaagse en systemische vorm van anti-Joodse haat, kunnen we handelen voordat het venster voor effectieve reactie sluit.

Een aanhoudende tactiek van antizionisten is de "gotcha" clip. Antizionisten, gedreven door fixatie en haat, besteden uren aan het doorzoeken van rechtse en fringe Israëlische media, en bouwen hele Instagram-accounts op die gewijd zijn aan het "vangen" van Israëli's die zogenaamd "genocidale" dingen zeggen—sommige echt, veel uit hun context gehaald, en andere volkomen onschuldig maar "kwaad" gemaakt door de projectieve antizionistische blik. De pathologie hier is niet alleen het obsessieve gedrag, maar ook de transparante poging om fringe individuen te gebruiken om een heel volk te smaden. Het is niet anders dan een witte supremacist die beelden van geweld tussen bendes in de binnenstad gebruikt om alle zwarte mensen als criminelen te stereotyperen. Antizionisme functioneert op dezelfde manier: een racistische karikatuur die zich voordoet als morele kritiek, aangedreven door een dwangmatige behoefte aan veroordeling en beschuldiging, en ondersteund door de overtuiging dat Joden alleen bestaan als objecten voor blootstelling en laster.

Wat ze de studenten niet vertellen—of de postkoloniale academici die geloven dat ze de waarheid tegen de macht spreken (of is het gewoon hun "macht-kennis" die spreekt?)—is dat het gooien van stenen naar Joden, gedurende eeuwen, een eerbiedwaardige methode was om inferieure dhimmis in de Arabische wereld ritueel te vernederen. Deze praktijk is goed gedocumenteerd door Lynn Julius, Georges Bensoussan, Bat Ye’or, David Littman, en vele anderen. En nu, in een typische Orwelliaanse omkering, is wat ooit een instrument van onderwerping en degradatie was, opnieuw gepositioneerd als een nobel symbool van "verzet tegen onderdrukking."