Een Keniaanse ranger die zijn leven heeft gewijd aan het beschermen van een dier dat zo zeldzaam is dat hij slechts een vluchtige glimp ervan heeft opgevangen, zal een prijs ontvangen voor zijn inspanningen op het gebied van natuurbehoud. Laban Mwangi, 43, heeft twee decennia besteed aan het proberen te redden van de bergbongo van uitsterven. De opvallende gestreepte bosantilope zwierf ooit in grote aantallen door Kenia, maar is afgenomen tot minder dan 40 in het wild. In zijn werk is Mwangi in conflict gekomen met stropers en heeft hij duizenden strikken doorgeknipt in de Aberdare- en Maasai Mau-bossen. Met bijna geen waarnemingen van de antilope, vertrouwt Mwangi en zijn team van het Mountain Bongo Project (MBP) op sporen, uitwerpselen en de af en toe gemaakte camera-trap afbeelding als het enige bewijs dat de dieren nog steeds in de bergen overleven.

Wetenschappers hebben net dolfijnen met Alzheimer ontdekt. Ja, dolfijnen. De genieën van de oceaan verliezen letterlijk hun herinneringen. In een schokkende ontdekking vonden onderzoekers die gestrande dolfijnen in Schotland bestudeerden iets vreselijks. Toen ze de hersenen van de dolfijnen onder een microscoop bekeken, zagen ze dezelfde tekenen die mensen met de ziekte van Alzheimer vertonen. Dezelfde verwarde eiwitten. Dezelfde plakkerige plaques. Dezelfde langzame vernietiging van geheugen en bewustzijn. In het begin dachten wetenschappers dat het een vergissing was. Dolfijnen staan bekend om hun ongelooflijke intelligentie. Ze herkennen zichzelf in spiegels. Ze hebben namen voor elkaar. Ze rouwen zelfs om hun doden. Hoe kan een wezen zoals dat iets zo menselijks ontwikkelen? Toen werd de verbinding duidelijk. Het water waarin ze zwemmen zit vol met toxines zoals kwik, lood en andere verontreinigingen die zich in de loop van de tijd in hun lichamen ophopen. Deze chemicaliën beschadigen hersencellen, verstoren hormonen en kunnen degeneratieve ziekten veroorzaken. Kortom, we vergiftigen de oceanen, en de slimste dieren daarin betalen de prijs. Sommige onderzoekers denken dat dit ook een gruwelijke mysterie kan verklaren: massale strandingen. Dolfijnen stranden soms in groepen, schijnbaar verward of gedesoriënteerd. Als hun hersenen worden beschadigd door toxines, kan die verwarring niet willekeurig zijn. Het zou een tragisch symptoom kunnen zijn. Het is griezelig om erover na te denken. Alzheimer was vroeger iets dat we alleen met mensen associeerden. Nu zien we dezelfde patronen bij wilde dieren die compleet andere levens leiden. De lijn tussen ons en de natuurlijke wereld is net een stuk dunner geworden. Het treurigste? Dolfijnen kunnen ons niet vertellen wanneer ze het moeilijk hebben. Ze beginnen gewoon anders te handelen, langzamer te zwemmen, vertrouwde routes te vergeten of zieke soortgenoten naar de kust te volgen. We noemen dolfijnen altijd de "hersenen van de zee." Maar als de oceanen steeds vuiler worden, kunnen die briljante geesten blijven afbreken. Misschien is de echte test van onze intelligentie of we genoeg geven om het te stoppen.

Alle landen zouden dit moeten doen