TIEBOUT SORTING → NETWERKSTAAT De wiskundige basis voor de netwerkstaat is Tiebout-sorting. In 1956 bewees Charles Tiebout dat als je had: (a) lage mobiliteitskosten (b) wrijvingsloze ontdekking (c) geen interjuridictionele spillover-effecten, en (d) veel mogelijke jurisdicties ...dan individuen met hun voeten konden stemmen door zichzelf te sorteren in gemeenschappen die efficiënt aansloten bij hun voorkeuren voor publieke goederen. Die aannames waren theoretisch in 1956, maar praktisch tegen 2026. Dankzij het internet zijn de mobiliteitskosten laag (door thuiswerken), is de ontdekking van nieuwe jurisdicties goedkoop, en is "spillover" minimaal omdat alleen SaaS-abonnees de kosten en voordelen van digitaal geleverde publieke diensten dragen. Wat resteert is het opzetten van veel mogelijke jurisdicties... en daar zijn we mee bezig. Op deze manier kunnen we het 1000-gemeenschapssysteem bouwen als het werkelijk democratische alternatief voor het 2-partijensysteem. In plaats van je over te geven aan gerrymandering, kun je in plaats daarvan met je voeten, je portemonnee en je stem tegelijk stemmen door toegang te krijgen tot een nieuwe Tiebout-jurisdictie en het ondertekenen van het bijbehorende sociale slimme contract. Het internet kan zo ware democratie een realiteit maken, door terug te gaan naar de oorspronkelijke definitie in de zin van de toestemming van de geregeerden. Kies je land op 18-jarige leeftijd in plaats van je universiteit. Dien een aanvraag in bij de jurisdicties die je wilt joinen, en als ze je toelaten, geef dan je vrijwillige, digitaal ondertekende toestemming aan de bijbehorende overheid. Tiebout-sorting is dus de basis voor 100% democratie: iedereen in een Tiebout-jurisdictie heeft met zijn voeten gestemd voor die overheid.