Er is geen beleefde manier om dit te zeggen, dus ik zal het gewoon zeggen. Hoe meer iemand politici aanbidt, hoe waarschijnlijker het is dat ze zich machteloos voelen in hun eigen leven. Politieke idolatrie is geen teken van kracht of overtuiging. Het is een bekentenis van ontoereikendheid verkleed als loyaliteit. Mensen met zelfvertrouwen knielen niet voor de politieke klasse. Ze hebben geen redder in een pak nodig om hen te vertellen wie ze zijn, wat ze verdienen of hoe ze moeten leven. Ze bouwen. Ze worstelen. Ze bereiken. Ze vertrouwen op zichzelf. Maar de persoon die zich aan een politicus vastklampt zoals een verdrinkende man zich aan een reddingsboei vasthoudt, heeft die innerlijke anker al verlaten. Aanbidding wordt een vervanging voor trots. Slachtofferrol wordt een vervanging voor inspanning. Ze verheffen een leider, niet omdat de leider geweldig is, maar omdat ze niet langer geloven dat ze dat kunnen zijn. Een politicus aanbidden betekent zeggen: Ik kan mijn worstelingen niet overwinnen, dus ik zal mijn leven uitbesteden aan iemand anders. Het is de emotionele overgave van een persoon die de schijn van kracht wil zonder de verantwoordelijkheid om het te verdienen. De trotse persoon beweegt in de tegenovergestelde richting. Ze verwelkomen bijna de strijd omdat het overwinnen ervan het bewijs van hun waarde is. Trots is geen pose. Het is de beloning voor het doorzetten van moeilijkheden met je eigen geest en je eigen inspanning. Je verwerft dat niet door leuzen te scanderen of politici als demigoden te behandelen. Je verwerft het door verantwoordelijkheid te nemen voor je leven. Een vrije samenleving hangt af van individuen die weigeren te knielen. Een afhankelijke samenleving hangt af van individuen die nooit hebben geleerd te staan.