soms slaat het leven zo hard toe dat je niet kunt ademen groeiend op wilde ik ALTIJD een hond. Ik wist beter dan om er een te vragen omdat mijn ouders altijd gestrest waren over ruimte en geld. maar toch… in ons krappe appartement in Carmichael, Californië, streek ik met mijn vingers over de glanzende pagina's van een hondenmagazine dat ik van de tandarts had gestolen. (sorry dr. d!) gouden retrievers. boston terriers. border collies. mopshonden. poedels. bulldogs. chihuahua's. sint-bernards. ik was geobsedeerd. random hondenfeiten opnoemen van de auto, naar de supermarkt, en aan de eettafel. het was non-stop. ik groeide op in een videotheek, dus ik had toegang tot veel films. maar onder mijn favorieten waren Homeward Bound, Beethoven, Lassie… omdat… je weet wel… HONDEN! 💙 het werd zo erg dat mijn ouders samenwerkten met een bedrijf genaamd KIDEO om een aangepaste cartoon te maken met mijn gezicht erin om de vele redenen uit te leggen waarom ik geen hond kon hebben. en nadat ik klaar was met het kijken naar de "GEEN HONDEN" KIDEO, namen ze me mee naar een winkelcentrum en kregen me een terrarium en een heremietkreeft. nu weet ik niet hoe het met jou zit… MAAR EEN HEREMIETKREEFT IS GEEN HOND! die ruiken raar, zien er vreemd uit, zijn niet leuk om te aaien, en ze maken een VERSCHRIKKELIJKE krijsende geluid dat uren aanhoudt voordat ze zich voor de laatste keer oprollen en sterven. meer insect dan huisdier. ik wilde niet ondankbaar lijken en was geleerd niet te klagen, dus dachten mijn ouders dat ik van mijn eerste heremietkreeft hield. dus kregen ze me er nog een. en nog een. en nog een. in de jaren '90 verzorgde ik een reeks ongewenste heremietkreeften die ik niet eens de moeite nam om een naam te geven. sorry jongens. ik was slecht, maar jullie ook. ik begroef mijn liefde voor honden in de huisdieren van andere mensen. elke kans die ik kreeg om vrienden te bezoeken, was ik aan de kant terwijl stinkende pups me in het gezicht likten terwijl de groep pingpong speelde of de N64. en het bleef zo jaren zo totdat ik mijn vriendin (nu vrouw) in Seoul ontmoette. het eerste jaar dat ik haar ontmoette, KREEG ZE EEN HOND en ja, ik hou van mijn vrouw, maar als ik helemaal eerlijk ben, beoordeelde ik onze vroege relatie gedeeltelijk op basis van mijn toegang tot haar hond. en die hond was Suki. de dichtstbijzijnde die ik ooit kwam om een hond te hebben die ik mijn eigen kon noemen. toen we getrouwd waren, mocht ik met haar samenleven en ECHT al mijn kinderlijke hondenfantasieën uitleven. rennen in het hondenpark, knuffelen op de bank, weekenduitstapjes naar de zee. smeken om snacks. altijd smeken om snacks. en nu is ze weg. en de wereld is een stillere plek. dank jullie allemaal voor de vriendelijke berichten.

@alkineee ook bedankt voor de berichten vanmorgen. heel vriendelijk van je.