DApp Mağazası | Etkinlikler ve Oyunlar için Web3 Merkezi

Trend Olan Konular

Steve Hou

Quant Research @Bloomberg, kendi görüşlerim. Sürekli meraklı, ama aynı zamanda "inanılmaz derecede sıradan biri" (Chamath Palihapitiya'ya göre).

Mike Green makalesi hakkında şüphelerimi dile getirdim. Şimdi şunu da söylemeliyim ki, ne demek istediğini ve neden bu kadar çok kişinin mesajına kattığını anlıyorum: Devlet refah sistemi, tüm "gelir seviyesi kesme" kurallarıyla, daha az kazanıp sosyal yardıma hak kazananları tercih edenleri tercih ederek çalışkan bireyleri caydırmak ve hatta cezalandırmak için teşvikler yaratabilir. Bu açıkça doğrudur ve akademik kamu finans literatüründe son derece iyi belgelenmiştir. Aslında, en iyi istatistiksel nedensellik tanımlama araçlarından biri "kinks and notches" olarak adlandırılır; burada ekonometrik uzman, insanların davranışlarını fayda kesintileri etrafında rasyonel ekonomik aktör olarak gözlemler. Ben hiçbir şekilde statükonun savunucusu değilim. Bence kademeli olarak kaldırılan fayda kuralları, teşvikler yaratan kesin kesimlerden çok daha iyi. Gerçekten de, bu yüzden sosyal yardım kuralları gelir seviyelerine göre aşamalı olarak kaldırılıyor. Şimdi, başka hususlar da var: uygulamalarda ve benimsemede karmaşıklık. Bazen belirli programların kuralları çok karmaşık hale gelirse, uygulamak zorlaşır, meşru katılımı caydırır ve kötüye kullanıma yol açar. Ayrıca, sistemin birçok eksikliğini ortaya çıkaran ve göreceli fiyatları çarpıtarak daha da kötüleştiren büyük bir enflasyon şoku yaşadık. Malların fiyat şokları da hemen gerçekleşir ve hızla azalır. Hizmet fiyatları ücretlerle daha yavaş uyum sağlar ve Baumol verimlilik hastalığından muzdarip olur. Söylediklerimin hiçbiri, birçok kişi için "yaşam maliyeti krizi"nin varlığını küçümsemek değildi. Bunun yerine, sorunun doğasının "yoksulluk sınırının" keskin şekilde yükselmesi değil, modern kentsel yaşam için vazgeçilmez hale gelen hizmetlerin uygun fiyatlı hale gelmesini sağlamak için sosyoekonomik kurumlara çözümler yapmamız gerektiğini, işgücü piyasası ve kentsel reformlar da dahil olmak üzere. "Geçimini sağlamakta zorlanmak" nesnel olarak yoksul olmakla aynı şey değildir. Görece yüksek gelir seviyelerinde de olabilir. 2 yetişkin ve 2 çocuktan oluşan bir ailenin NYC'de 200 bin dolara bile zorlandığı bir senaryo kolayca uydurabilirsiniz. Şimdi, Liberteryanlar bana sorunun herhangi bir şekilde "hükümet müdahalesi" olduğunu acele etmek isteyecekler. Ve eğer tüm devlet müdahale ve refah sistemlerini tamamen ortadan kaldırıp serbest piyasanın sihirini göstermesine izin verseydik, size bir şey veremem. Hayal gücüm o kadar uzağa gitmiyor. Bence gözlemlediğimiz eşitsizliğin çoğu, insan sermayesi ve kazandıkları rant eşitsizliğinden kaynaklanıyor. Bilgi temelli bir ekonomide, en akıllı insanlar daha az zeki olanlardan çok daha fazla kazanabilir çünkü modern küresel ekonomi, fiziksel emek ve ticarete ve maddi olmayan varlıklar için meta girdilerinin temelde sonsuz esnek olduğu ölçek ve ağ dışsallığına büyük katkılar sağlamıştır. Her neyse, bu sabah @CliffordAsness ve @GestaltU'dan gördüğüm bazı gönderiler nedeniyle bunu eklemek istedim. Herkese mutlu Şükran Günü! Annelerini ara! 🦃😊

Bu "140 bin dolarlık ulusal yoksulluk sınırı" meselesi beni gerçekten rahatsız ediyor. @profplum99'nin basit hayatta kalma aritmetiğindeki en büyük bilet 32.773 dolarlık çocuk bakımı. Çocuk bakımı için bu kadar para ödüyorsanız, bu aslında yoksulluktan çok sosyoekonomik politika başarısızlığıdır, özellikle yoğun kentsel merkezlerdeki işçi politikası başarısızlığıdır. Bu makalenin anlattığı şey aslında bir yoksulluk ya da enflasyon sorunu değil, "Baumol hastalığı"nın ders kitabı örneğidir: çocuk bakımı, eğitim ve sağlık hizmetleri gibi emek yoğun düşük verimlilikli hizmet sektörleri, gerçek fiyatlar ise imalatlı mallar ve seri üretim gıdalarının fiyatları keskin bir şekilde düşerken, maliyetler keskin bir şekilde yükselir! Evet, orta sınıf yaşamına (çocuk yetiştirmek, sağlıklı kalmak, işe gitmek) "katılım bileti" artık nispeten artan durgun sektör hizmetleri tarafından domine ediliyor. Ama iki genç yetişkin ve iki çocuk toplam 140 bin dolarla geçinmek "yoksulluk" sayılmaz. Büyük ihtimalle, 140 bin dolara klima, akıllı telefonlar, düzgün arabalar, iş yoluyla sağlık sigortası ve uygun fiyatlı kıyafetler, ev aletleri ve mobilyalara erişiminiz olurdu. Tabii ki bu aslında iki genç yetişkin ve iki bebek için temel bir ihtiyaç bütçesi. Peki ya iki yaşlı yetişkin ve iki üniversiteye yeni başlayan çocuk? Ya da iki yetişkinin zorlu mahallelerde ve kötü devlet okullarında yaşadığı ve okul çağındaki iki çocuğu için daha iyi özel okul eğitimi isteyen bir durum? Öte yandan, eğer DINK'yseniz (çift gelirli, çocuk yok), ki giderek daha fazla kişi oluyor, biraz rahatsınız ve tatil ve düzenli dışarıda yemek yemeye bütçeniz yetiyor. Bu, tipik bir tanımla "yoksulluk" değildir. Dolayısıyla Mike Green'in artık viral olan makalesinde ortaya koyduğu temel sorun aslında "yoksulluk" değil, verimlilik durağan hizmetlerin modern yaşamın giderek daha büyük bir kısmını oluşturması ve bunu karşılayacak kurumların olmaması nedeniyle sosyoekonomik dengesizlik örneğidir. Bu, belgesiz göçmenlik ve ucuz iş gücü talebine yol açtı ve bu da popülizm tepkisinin en büyük çağrısı haline geldi. İnsanlar daha ucuz, emek yoğun hizmetler istiyor ama daha ucuz işçi gücü istemiyor. Bu yüzden 1) daha sosyalleşmiş, daha az verimli çözümleri kabul etmeye hazır olmalıyız; 2) bu tür hizmetlerden daha az kullanmak; 3) bu tür hizmetler için daha fazla ödeme yaparak başka yerlerde daha az tüketmek. Her ne olursa olsun, ulusal yoksulluk sınırını yeniden tanımlamak ve tipik yoksulluk yardımı sağlamak, temel sorunu temelde yanlış teşhis ettiği için bu sorunu ele almanın tam anlamıyla yanlış ve anlamsız bir yol olurdu. Hiçbir şekilde konunun önemini küçümsemek istemiyorum. Açıkça bir sebepten dolayı geniş çapta yankı buldu: gerçek bir sorun! Ama doğru teşhis, gerçek bir iyileşmeye doğru ilk adımdır!

En İyiler

Sıralama

Takip Listesi