Wanneer overheden valuta uitgeven, verwachten we deze onmiddellijk te gebruiken als een ruilmiddel, ongeacht de status als waardeopslag. Deze dynamiek heeft mensen in verwarring gebracht over hoe een niet-door-de-overheid uitgegeven ruilmiddel zou ontstaan. Voor een niet-overheids ruilmiddel moet het eerst een waardeopslag zijn, zodat iemand het zelfs zou willen vasthouden en het daarom als alternatieve betaling zou accepteren. De relatie is omgekeerd. De meeste fouten die mensen maken met patroonherkenning in traditionele financiën, zijn het zoeken naar dezelfde dingen - het zoeken naar inflatie-gebaseerde, rendement-gebaseerde fiatmechanismen. Je moet beginnen vanuit de eerste principes van waarom dingen überhaupt bestaan, niet vanuit het perspectief van alleen maar toevoegen/itereren.