Mijn kleine man - de jongste tweedejaars in zijn klas - heeft net het basketbalteam van de derde klas gehaald, en ik kan niet trotser zijn. De hele zomer hebben we elke dag samen geoefend. Ik duw hem echt niet richting de NBA (ook al is hij, in mijn totaal onbevooroordeelde mening, de beste). Het gaat erom hem te laten zien wat het kost om ergens geweldig in te zijn - het werk, de focus, de consistentie. Want ik weet, zodra je die formule kent, kun je die op alles in het leven toepassen. En vandaag voelt zelfs deze "kleine" overwinning enorm. Dit zijn de momenten die mijn hart als vader vol maken…