op het pad wat begon als een kleine poging om mezelf te begrijpen door middel van kunst is uitgegroeid tot iets veel groters, iets dat ik nooit had kunnen voorspellen. ik dacht vroeger dat dit een experiment was, of een creatieve uitdaging, of misschien gewoon een manier om te overleven in een wereld die te snel beweegt. maar ergens onderweg werd het een plek waar ik thuis hoor. een plek waar ik een leven kan opbouwen. en dat is het deel dat alles voor mij betekent. de mensen. niet de markt, niet de cycli, niet het lawaai. alleen de mensen die iets in deze wereld zien en ervoor kiezen om verbonden te blijven. de waarheid is dat niets hiervan eenvoudig aanvoelt. dat heeft het nooit gedaan. de ruimte verschuift, meningen zwijgen als het weer, en de grond onder onze voeten verandert sneller dan iemand kan voorspellen. het is verwarrend en hoopvol en chaotisch tegelijk. maar het is levend. en het is van ons. ik weet niet waar dit allemaal naartoe leidt, en ik ben klaar met doen alsof iemand dat weet. wat ik wel weet is dat de reden dat ik dit allemaal kan doen is omdat genoeg van jullie in het werk geloofden, lang genoeg zodat er een pad onder mijn voeten verscheen. dat is waar ik dankbaar voor ben. niet de zekerheid, maar het gezelschap. niet de bestemming, maar de toestemming om door te gaan. dank je voor het geven van de kans om een leven op te bouwen door middel van kunst. dank je dat je hier bent, echt, in een wereld die het heel gemakkelijk maakt om weg te drijven. wat er ook komt, ik ben blij dat ik het met jou mag maken. dank je 🖤 modest oh en 🖕📈