Weekendy są dla filozofii: Teoria symulacji Światło jest paradoksem. Światło nie ma masy, ale ma pęd. (W fizyce klasycznej pęd to iloczyn masy i prędkości.) Światło zawsze porusza się z tą samą prędkością, niezależnie od obserwatora. Jeśli latarka znajduje się na statku rakietowym zbliżającym się do ciebie, prędkość tych fotonów jest taka sama jak prędkość fotonów na statku rakietowym oddalającym się od ciebie. Nic innego w naszym wszechświecie nie zachowuje się w ten sposób. A to staje się jeszcze bardziej tajemnicze. Światło jest dyskretne, skwantowane (np. ma określone jednostki energii), ale także może interferować jak fala. Światło jest zarówno falą, jak i cząstką, dualnością, która wymyka się naszym codziennym kategoriom. Może falować jak pole elektromagnetyczne, a także pojawiać się jako cząstka, foton, gdy go mierzymy. Jest wpływane przez grawitację, nie mając masy, wyginając się wokół gwiazd i galaktyk, jakby czasoprzestrzeń była rzeką, a światło po prostu podążało za jej krzywiznami. Kiedy myślimy o wszechświecie jako o rodzaju wielkiego obliczenia lub nawet symulacji, światło staje się jednym z najbardziej fundamentalnych „nośników danych” rzeczywistości. Jego paradoksalna natura sugeruje, że zasady naszego wszechświata mogą być bardziej jak pięknie zakodowany program, w którym światło jest kluczową zmienną, która nigdy nie łamie własnych zasad. Spójność prędkości światła i jego dziwne dualności mogą być tylko znakiem „silnika” napędzającego naszą rzeczywistość, uniwersalnego kodu, który definiuje, jak przetwarzane są informacje. ...