Ik vond gisteren deze oude foto van 2018 tijdens een reis naar Griekenland. Dit was de piekcompetitietijd in de lokale sportschool. 6 dagen per week, 2-4 uur per sessie met sommige dagen met dubbele sessies. Ik was semi-depressief, ondanks dat alles echt goed ging. Ik bleef doorgaan voor de liefde voor het spel. Ik had eindelijk het "ideale" lichaam. Ik had de soulmate, ik werkte in een baan die ik leuk vond, maar toch kon ik de "doelpaal" van het "ideale leven" niet stoppen te verplaatsen. Je ziet, ik WILDE ECHT bij de top 1% in de fitnessindustrie horen, gewoon in het algemeen. Ik wil het nog steeds, als ik eerlijk ben (verhaal voor een andere dag). Ik was bereid om alles te doen om daar te komen. Wat ik niet besefte was dat ik er eigenlijk al bijna was, maar ik kon er niet van genieten om de simpele reden dat ik mijn doelen steeds verhoogde elke keer dat ik dichterbij kwam. Ik dacht dat ik mezelf hongerig en gedreven hield, maar in werkelijkheid hield ik mezelf depressief en kon ik niets met helderheid zien. Ik vierde de kleine overwinningen niet zo veel als ik had moeten doen. Ik nam geen enkele stap terug om zelfs maar te zien hoe ver ik was gekomen. Ik bleef gewoon doorgaan, wat ook werkt in sommige gevallen, maar in dit geval zou ik veel verder zijn gekomen als ik gewoon 1 enkele verdomde minuut had gestopt om de spreekwoordelijke rozen te ruiken. Dit alles om te zeggen: neem een moment, geniet ervan, WEES AANWEZIG (leg je telefoon weg) Je zult jezelf in de toekomst dankbaar zijn 🤝