🧠 MIT heeft onlangs de eerste hersenscanstudie uitgevoerd bij ChatGPT-gebruikers—en de resultaten zijn diep onthullend. In plaats van de hersenfunctie te verbeteren, kan langdurig gebruik van AI deze juist verdoffen. Meer dan vier maanden aan cognitieve gegevens suggereren dat we productiviteit misschien helemaal verkeerd meten ⤵️ In de studie van MIT werden de hersenen van deelnemers gescand terwijl ze ChatGPT gebruikten. → 83,3% van de gebruikers kon zich geen enkele zin herinneren die ze slechts enkele minuten eerder hadden geschreven. → In tegenstelling tot hen hadden degenen die zonder AI schreven geen moeite met herinneren. De hersenconnectiviteit daalde scherp—van 79 naar 42 punten. → Dat is een daling van 47% in neurale betrokkenheid. → De laagste cognitieve prestaties onder alle gebruikersgroepen. Zelfs na het stoppen met het gebruik van ChatGPT in latere sessies, toonden deze gebruikers aanhoudende onderbetrokkenheid. → Hun prestaties bleven lager dan die van degenen die nooit AI gebruikten. → Dit suggereert meer dan afhankelijkheid—het is cognitieve verzwakking. Buiten de scans wezen opvoeders op het schrijven zelf. → Opstellen waren technisch solide, maar werden vaak "robotachtig", "zielig" en "gebrek aan diepgang" genoemd. Hier is de paradox: → ChatGPT maakt je 60% sneller in het voltooien van taken… → Maar het vermindert de mentale inspanning die nodig is voor leren met 32%. De best presterende groep? → Degenen die begonnen zonder AI en het later toevoegden. → Zij behielden het beste geheugen, hersenactiviteit en algehele scores. Het gebruik van ChatGPT kan empowerend aanvoelen—maar het kan stilletjes je denken overnemen. → Je wint snelheid, maar verliest betrokkenheid. → Je krijgt antwoorden, maar leert niet meer hoe je moet denken. De boodschap is niet om AI te vermijden—maar om het opzettelijk te gebruiken. → Gebruik het om te assisteren, niet om je geest te vervangen. → Bouw cognitieve kracht op—niet afhankelijkheid. De vroege studie van MIT over AI en de hersenen legt de inzet bloot. De manier waarop we deze tools gebruiken is belangrijker dan ooit.

Fysici ontdekten een kwantumeffect genaamd retrocausaliteit, waarbij huidige keuzes schijnen invloed te hebben op gebeurtenissen uit het verleden. In vertraagde-keuze-experimenten lijkt het gedrag van een deeltje gevormd te worden door metingen die zijn gedaan nadat het gereisd is, zoals aangetoond in de voorstellen van Wheeler en latere tests zoals de vertraagde-keuze kwantumwisser. Hoewel het geen tijdreizen mogelijk maakt, daagt het oorzaak-en-gevolg uit, wat een debat op gang brengt over hoe kwantummechanica te interpreteren en de diepe onderlinge verbondenheid van de realiteit.

👁️ De verbluffende waarheid over hoe we de wereld echt zien De meesten van ons denken dat onze ogen al het werk doen als we om ons heen kijken—maar het echte verhaal is veel verbazingwekkender. Je ogen zijn slechts de boodschappers. De echte daad van zien gebeurt diep in je hersenen. Wanneer licht je ogen raakt, verandert het in ruwe data—niets anders dan kleuren en vormen zonder betekenis. Dan haasten miljoenen kleine zenuwcellen deze informatie naar je hersenen, en daar begint de magie. Je hersenen decoderen elk signaal, vullen ontbrekende details in, herkennen gezichten, begrijpen diepte en bouwen het hele beeld dat je denkt te zien. Dat is waarom optische illusies ons bedriegen, dromen echt aanvoelen en onze herinneringen aan wat we "zagen" in de loop van de tijd kunnen veranderen. We zien de wereld niet zoals die is—we zien de wereld zoals onze hersenen deze interpreteren. En het wildste deel? Dit hele proces gebeurt in een fractie van een seconde. Licht, kleur, beweging, afstand—je hersenen analyseren het allemaal onmiddellijk om de realiteit te creëren die je ervaart. Dus de volgende keer dat je om je heen kijkt, onthoud dit: je ogen vangen het beeld, maar je hersenen creëren de wereld.