Schrijven is denken. Niet schrijven om te communiceren wat je al hebt uitgevonden, maar schrijven om te ontdekken wat je daadwerkelijk begrijpt en gelooft. Benedict Evans belichaamt dit. Hij schrijft zijn ideeën op en ondervraagt ze genadeloos. En zijn test om te bepalen of iets het waard is om gepubliceerd te worden, is mee geëvolueerd met de tijden. Nu vraagt hij: Zou ChatGPT dit hebben kunnen schrijven? Als dat zo is, dan gooit hij het weg. Niet omdat AI zijn werk overbodig maakt, maar omdat het betekent dat hij zijn denken niet ver genoeg heeft gedreven. Als ChatGPT het had kunnen schrijven, zou iedereen het hebben kunnen doen. Dit is wat we verliezen als we ons schrijven uitbesteden. De zwervende gedachten die, eenmaal opgeschreven, plotseling kristalliseren in iets betekenisvols. Het moment waarop je je realiseert dat je argumenten gebreken vertonen. De strijd om het juiste woord te vinden dat je dwingt om een stap dieper na te denken en te verduidelijken wat je bedoelt. Benedict leerde dit in Cambridge tijdens zijn studie geschiedenis. Hoe je enorme hoeveelheden informatie kunt synthetiseren, hoe je kunt onderscheiden wat iets lijkt te betekenen van wat het daadwerkelijk betekent, en hoe je de volgende vraag kunt vinden die zich achter de voor de hand liggende vragen verbergt. Het rommelige proces van schrijven is waar de inzichten plaatsvinden.