1/4 Het verhogen van het aandeel van de totale rijkdom dat door de rijken wordt behouden – bijvoorbeeld door hun belastingen te verlagen – zal de armen ten goede komen, volgens de trickle-down theorie. Door inkomen te verschuiven van degenen die een groter deel van hun inkomen consumeren naar degenen die een lager deel consumeren (en dus meer sparen), verhoogt het de totale besparingen, wat op zijn beurt de investeringen verhoogt (in een gesloten economie is sparen altijd gelijk aan investeren). Omdat meer (productieve) investeringen leiden tot snellere groei, profiteren de armen uiteindelijk van de hogere besparingen van de rijken door het creëren van banen en het verhogen van lonen. Maar dit is niet noodzakelijkerwijs waar, net zoals het niet noodzakelijkerwijs onwaar is. In feite kan de trickle-down theorie onder bepaalde voorwaarden werken en onder andere falen. Het punt dat vaak wordt overgeslagen door zowel voorstanders als tegenstanders van trickle-down is dat, hoewel beleid dat inkomen naar de rijken overbrengt inderdaad de besparingen van de rijken verhoogt, de sleutel is of ze ook de totale besparingen en totale investeringen verhogen. Het blijkt dat dit afhangt van de onderliggende voorwaarden in de economie. In een land met zeer hoge investeringsbehoeften en onvoldoende binnenlandse besparingen om deze allemaal te financieren, kan toenemende inkomensongelijkheid inderdaad de armen ten goede komen door de investeringen te verhogen – als er mechanismen zijn die de hogere besparingen van de rijken naar productieve investeringen leiden. In dat geval kunnen hogere BBP-groeipercentages meer dan compenseren voor het dalende aandeel van het BBP dat door gewone huishoudens wordt behouden.