Ik heb net iets interessants per post ontvangen. Een catalogus van een van die eerbiedwaardige veilinghuizen….je weet wel, het type. Eeuwenlange expertise. Witte handschoenen. Zachte tonen. Het soort plek dat honderd jaar heeft besteed aan het opbouwen van een reputatie voor het precies weten wat dingen waard zijn. Elke pagina toonde hun recente triomfen: Een Audemars Piguet geschat op $20K-30K die verkocht werd voor $63.500. Een Rolex die op $40K-80K was gewaardeerd en voor meer dan $100.000 ging. Pagina na pagina van hetzelfde verhaal….meer dan 100 items, elk verkocht voor dramatisch meer dan hun schatting. Nu is hier het ding…ik weet waar ze op uit waren. Ze willen dat mensen met erfstukken die stof verzamelen denken: "Hé, misschien is de mijne meer waard dan ik dacht!" Het is een slimme pitch om consignaties binnen te halen. Maar wat ze eigenlijk hebben gecommuniceerd is dat we geen idee hebben wat we doen. Denk er eens over na. Dit is een veilinghuis dat een eeuw heeft besteed aan het positioneren als de ultieme autoriteit op het gebied van waardering. Die expertise is hun hele businessmodel. En met één glanzende catalogus hebben ze het volledig ondermijnd. De paradox in het proberen te enthousiasmeren van potentiële verkopers is dat ze per ongeluk hun incompetentie naar iedereen hebben uitgezonden…inclusief potentiële kopers die zich misschien afvragen waarom ze deze schattingen überhaupt zouden moeten vertrouwen. Het is een perfecte herinnering dat elk stuk marketing, elke communicatie, elke beslissing die je maakt, ofwel je reputatie opbouwt of eraan knabbelt. En het ding dat je decennia hebt opgebouwd kan in een enkele catalogus verdwijnen.