Wziąłem to z bloga Normal Sport @KylePorterNS: „Profesjonalny golf jest najbardziej podatny na zakłócenia ze strony YouTube, ponieważ różnica między tym, jak dobrzy są profesjonaliści, a tym, jak dobrzy są osobowości z YouTube, jest najtrudniejsza do dostrzegania w golfie w porównaniu do innych sportów. Łatwo jest zobaczyć, jak dużo lepszy jest Dak Prescott niż twórca z YouTube. Trudniej jest dostrzec, jak dużo lepszy jest Xander Schauffele niż Brad Dalke. Schauffele jest o standardowe odchylenia lepszy, ale nie można tego tak łatwo dostrzec na kamerze.” To interesujące spojrzenie. Golf jest jednym z nielicznych sportów, w których przepaść między elitą a bardzo dobrymi jest prawie niewidoczna. Różnica tkwi w niematerialnych aspektach: ocena w doborze uderzeń, dyscyplina w unikaniu dzikich błędów, podnoszenie się i dołowanie, gdy powinno się to zrobić, nigdy nie brakowanie krótkiego putta i utrzymywanie złego uderzenia w grze. Mam przyjaciela, który jest golfistą na poziomie scratch. Gramy kilka razy w roku. Nigdy nie wygląda to spektakularnie, ale na koniec rundy zawsze ma +2, +1 lub nawet poniżej par. W rzeczywistości nie zauważasz niczego genialnego. Zauważasz tylko, że rzadko coś idzie bardzo źle. I to jest kluczowy punkt, który ludzie przeoczają. Musisz spojrzeć na to, jak ktoś gra poniżej par. Gracz może uzyskać niski wynik, ponieważ trafił 7-ironem i wpadł w 40-stopowy putt. Prawdziwe umiejętności ujawniają się w rundach, w których nic dramatycznego się nie dzieje. Po prostu ciche, powtarzalne decyzje, które eliminują błędy. To samo dotyczy inwestowania. Dwóch menedżerów portfela może osiągnąć podobne wyniki. Atrybucja opowiada historię. Jeden zarobił pieniądze, ponieważ miał szczęście z kilkoma dużymi ruchami. Drugi, ponieważ unikał katastrof, dobrze dobierał wielkość i podejmował stabilne, zdyscyplinowane decyzje pod presją. Ponieważ dostrzeganie tych różnic wymaga wysiłku i niuansów, ludzie domyślnie wybierają to, co wygląda lub brzmi dobrze. Przewaga rzadko jest widoczna w najlepszych momentach. Pojawia się w małych, cichych decyzjach, które kumulują się z czasem. Wszyscy chcą skrótów. W golfie ludzie szukają następnej wskazówki i myślą, że kilka świetnych uderzeń oznacza, że są blisko profesjonalistów. Inwestorzy detaliczni robią to samo. Myślą, że mogą powtórzyć to, co robią profesjonaliści, ponieważ na powierzchni wygląda to podobnie. Golfista amator może uderzyć w 300-jardowy drive. Inwestor detaliczny może wybrać akcję, która się podwaja. Ale konsekwentna ocena i rozróżnienie ujawniają się tylko z czasem i są prawie niemożliwe do dostrzeżenia bez obserwowania całej dystrybucji decyzji.

Niektórzy PM-owie są słabi w zatrudnianiu analityków i budowaniu zespołu. Czasami jest to selekcja negatywna, ale częściej priorytetują niewłaściwe cechy. Ciekawe jest to, że występuje tu nakładanie się. PM-owie, którzy źle oceniają ludzi wewnętrznie, często są tymi samymi, którzy źle oceniają zespoły zarządzające na zewnątrz. Ocena charakteru, motywacji i osądów to umiejętność przenośna lub przenośna ślepota. W zasadzie "zły gust", przeciwieństwo tego, co Jim Simons przypisuje swojemu sukcesowi.

Wielu CIO traktuje spotkania z LP jako uciążliwość. Ale jeśli naprawdę słuchasz, możesz się wiele nauczyć z pytań, które zadają LP. Rzadko dają bezpośrednią informację zwrotną, ale ich sposób zadawania pytań dokładnie pokazuje, co myślą. Rozmawiają też z wieloma funduszami, więc cały czas triangulują informacje. Czasami jest to zamierzone, czasami nie, ale wyrafinowani alokatorzy mają znacznie lepszą analizę portfela i ryzyka niż większość funduszy zarządzanych przez jednego menedżera. Ich pytania często ujawniają to, co ich systemy już wiedzą.