Dit heb ik van @KylePorterNS Normal Sport blog genomen: "Pro-golf is het meest kwetsbaar voor verstoring door YouTube omdat het verschil tussen hoe goed de professionals zijn in vergelijking met hoe goed YouTube-persoonlijkheden zijn, het moeilijkst te onderscheiden is in golf vergeleken met andere sporten. Het is gemakkelijk te zien hoe veel beter Dak Prescott is dan een YouTube-maker. Het is moeilijker te zien hoe veel beter Xander Schauffele is dan Brad Dalke. Schauffele is standaarddeviaties beter, maar je kunt het niet zo gemakkelijk op camera zien." Dit is een interessante kijk. Golf is een van de weinige sporten waar de kloof tussen elite en zeer goed bijna onzichtbaar is. Het verschil zit in de ontastbare zaken: oordeel in schotselectie, discipline in het vermijden van de wilde misser, het up-and-down krijgen wanneer ze dat zouden moeten doen, nooit de korte putt missen en de slechte schot in het spel houden. Ik heb een vriend die een scratch golfer is. We spelen een paar keer per jaar. Het ziet er nooit spectaculair uit, maar aan het einde van de ronde staat hij altijd +2, +1 of zelfs onder par. Je merkt in real time niets briljants op. Je merkt alleen dat zelden iets echt verkeerd gaat. En dat is het belangrijkste punt dat mensen missen. Je moet kijken naar hoe iemand onder par speelt. Een speler kan laag gaan omdat hij een 7-ijzer hole-in-one heeft gemaakt en een 40-footer heeft gerold. Ware vaardigheid komt naar voren in de rondes waarin niets dramatisch gebeurt. Gewoon stille, herhaalbare beslissingen die fouten wegnemen. Het is hetzelfde met investeren. Twee PM's kunnen vergelijkbare rendementen behalen. De toeschrijving vertelt het verhaal. De een heeft geld verdiend omdat hij geluk had met een paar grote swings. De ander omdat hij rampen heeft vermeden, goed heeft gesized en constante, gedisciplineerde beslissingen heeft genomen onder druk. Omdat het moeite en nuance kost om die verschillen te zien, vallen mensen terug op wat er goed uitziet of goed klinkt. De voorsprong is zelden zichtbaar in de hoogtepunten. Het komt naar voren in de kleine, stille beslissingen die in de loop van de tijd samengroeien. Iedereen wil shortcuts. In golf zoeken mensen naar de volgende tip en denken dat een paar geweldige schoten betekenen dat ze dicht bij de professionals zijn. Retailbeleggers doen hetzelfde. Ze denken dat ze kunnen repliceren wat professionals doen omdat het oppervlakkige niveau er vergelijkbaar uitziet. Een club golfer kan een drive van 300 yard slaan. Een retailbelegger kan een aandeel kiezen dat verdubbelt. Maar consistente beoordeling en onderscheidingsvermogen komen pas na verloop van tijd naar voren, en ze zijn bijna onmogelijk te spotten zonder de hele verdeling van beslissingen te bekijken.

Sommige PM's zijn slecht in het aannemen van analisten en het opbouwen van een team. Soms is het een negatieve selectie, maar vaker geven ze prioriteit aan de verkeerde eigenschappen. Wat interessant is, is de overlap. De PM's die mensen intern verkeerd inschatten, zijn vaak dezelfde die managementteams extern verkeerd inschatten. Het beoordelen van karakter, prikkels en oordeel is een overdraagbare vaardigheid of een overdraagbare blinde vlek. In wezen "slecht smaak", het tegenovergestelde van wat Jim Simons aan zijn succes toeschrijft.

Veel CIO's beschouwen LP-vergaderingen als een last. Maar als je echt luistert, kun je veel leren van de vragen die LP's stellen. Ze geven zelden directe feedback, maar hun manier van vragen vertelt je precies wat ze denken. Ze spreken ook met veel fondsen, dus ze trianguleren voortdurend informatie. Soms is het opzettelijk, soms niet, maar geavanceerde allocators hebben veel betere portefeuille- en risicoanalyses dan de meeste single-manager fondsen. Hun vragen onthullen vaak wat hun systemen al weten.