Ik heb een diepgaande duik genomen in hoe DeFi-protocollen/organisaties omgaan met juridische naleving en ik kwam een interessant Medium-artikel tegen geschreven door @lex_node [2020] "Defining Decentralization for Law" waarin hij zowel een flexibeler standaard als een heldere veilige haven voorstelde om te beoordelen of een blockchain-systeem gedecentraliseerd is als een kwestie van recht. Eerst stelde hij vast dat, aangenomen dat de wet anders van toepassing is op een "voldoende gedecentraliseerd" systeem dan op een gecentraliseerd systeem, het van cruciaal belang is dat advocaten, rechters, regelgevers en anderen die betrokken zijn bij de juridische sector een gemeenschappelijk begrip ontwikkelen van wat "gedecentraliseerdheid" betekent. Anders weten ze niet hoe ze de wet moeten toepassen. dit is het voorstel: De Flexibele Test (de "echte" gedecentraliseerdheidstest) De machten die een blockchain centreren moeten worden geëvalueerd: - Validatiekracht: Validatiekracht verwijst naar het vermogen van personen die deelnemen aan of vertrouwen op het netwerk om zijn gegevens te lezen en te valideren. Gedecentraliseerdheid van validatiekracht vereist dat alle relevante softwarecode openbaar beschikbaar is voor beoordeling en werking. Echter, validatiekracht op systemen met een zwaardere staat (computationally challenging voor enterprise state computers om gegevens te downloaden en te valideren) moet als minder gedecentraliseerd worden beschouwd dan op systemen met een lichtere staat, maar kan nog steeds voldoende gedecentraliseerd zijn voor de doeleinden van de wet. - Consensuskracht: (dit is een beetje tricky) Consensuskracht verwijst naar het vermogen van personen om gegevens naar de blockchain te schrijven (wie blokken kan produceren). Daarom beoordeel je gedecentraliseerdheid niet op basis van hoe blokken worden geproduceerd, maar door wie realistisch gezien de middelen voor blokproductie kan controleren. a. Blokproductie is altijd toegestaan en schaars. PoW → alleen mensen met gespecialiseerde hardware kunnen minen. DPoS → alleen gekozen validators kunnen blokken produceren. PoS → alleen mensen met een stake kunnen worden geselecteerd. Dus bij ontwerp is deze macht geconcentreerd. Dat is normaal. b. Het gevaar is niet hoe validatie werkt; het is of een enkele groep het kan domineren. Als één mining pool, een kartel van stakers, of een gecoördineerde validator set blokproductie kan controleren, dan is consensus niet gedecentraliseerd. Controle vereist geen 51%, het hangt af van de interne regels van de keten. EOS: controle = 34% van de validators (voldoende om consensus te blokkeren). PoW: meerderheid hashpower controleert de realiteit. c. Echter: concentratie van consensuskracht is niet altijd fataal. Zelfs als miners/validators geconcentreerd zijn, kunnen ze nog steeds eerlijk handelen omdat ze financieel gestimuleerd zijn om de keten niet te doden. Maar juridisch? Regulators geven niet om intenties. Als één entiteit misbruik van macht kan maken, dan triggert dat juridische verantwoordelijkheid. Daarom moet consensuskracht samen met andere machten worden geëvalueerd. Een keten kan nog steeds als gedecentraliseerd kwalificeren, zelfs als miners geconcentreerd zijn, - Protocol/clientkracht (wie kan de code wijzigen): in de praktijk zijn het de kernontwikkelaars die de code kunnen wijzigen, maar ze kunnen gebruikers niet dwingen om deze uit te voeren. De gebruikers hebben de macht om veranderingen in de code te weerstaan/af te wijzen. Dit is het enige dat voorkomt dat protocol/clientkracht outright autoritair wordt. Protocol/clientkracht is gedecentraliseerd alleen als geen enkele groep upgrades kan doorvoeren die gebruikers niet realistisch kunnen weerstaan. - Economische macht (wie de schatkist + tokenvoorraad controleert): Wie het geld controleert, controleert het protocol. Economische macht is de belangrijkste factor voor gedecentraliseerdheid. Omdat het de prikkels achter elke andere beslissing controleert. Als één groep ≥20% van de tokens of de waarde van de schatkist controleert, wordt verondersteld dat zij het systeem controleren. Daarom is de blockchain niet gecentraliseerd. - Gebruikerskracht: gebruikerskracht wordt op twee manieren aangetoond: sociale/reputatiedruk en het vermogen om te forken. ps, gebruikers kunnen alleen forken wanneer de code open-source is. Een keten is gedecentraliseerd alleen als geen enkele persoon of gecoördineerde groep een materieel deel van het systeem kan controleren zonder dat anderen hen kunnen stoppen. In gewone taal: Als iemand veranderingen kan doorvoeren en gebruikers niet realistisch kunnen weerstaan → het is gecentraliseerd. 2. De Heldere Veilige Haven (de juridische snelkoppeling) Omdat advocaten van vage tests houden, stelt hij een regel voor: Een project kan ontsnappen aan de regulering van effecten zodra het "Netwerkrijpheid" bereikt. Netwerkrijpheid = Het systeem kan op zichzelf draaien, zelfs als het oprichters team morgen verdwijnt. Zoals: Code kan worden onderhouden door meerdere onafhankelijke ontwikkelaars. Geen enkele groep controleert > ~20% van de voorraad of schatkist. Geen enkele client repo controleert het netwerk. Gebruikers kunnen forken of zich verzetten tegen codewijzigingen. Als aan die voorwaarden is voldaan: De token is geen effect meer. Betekent: Geen SEC-indiening Geen voortdurende openbaarmakingen Geen bedrijfsverantwoordelijkheid Geen "uitgever" Het wordt publieke infrastructuur, zoals Bitcoin. Dus het merendeel van crypto is: Bedrijfsoftware + een token, geen gedecentraliseerde publieke infrastructuur. Bitcoin slaagt. Ethereum is borderline afhankelijk van het jaar + interpretatie. Bijna elke nieuwe keten faalt. dit heeft mijn ogen echt geopend voor hoe "niet zo gedecentraliseerd" de meeste systemen zijn waarmee we vandaag de dag omgaan. ik zal de link naar het artikel in de reacties bijvoegen, voor het geval je een kijkje wilt nemen.

je aan boord laten halen in crypto via @easya_app moet een geweldige ervaring zijn, want dat zijn veel mensen. wat een mooie missie hebben jij en je broers in handen @dom_kwok 🫡🫡