Dowiedziałem się, że kilku pracowników poszło razem na lunch wczoraj. Nie była to duża grupa, tylko trzech z nich. Ale wyszli z budynku w tym samym czasie i wrócili śmiejąc się. Może to wydawać się dobrą rzeczą, ale po prostu nie podobało mi się, że tak dobrze się bawią podczas aktywności zespołowej, która nie była zaplanowana przeze mnie. Zwyczajnie zapytałem jednego z nich, jak minione popołudnie. Powiedział, że świetnie, po prostu wzięli kanapki. Zapytałem, kto jeszcze poszedł. Wymienił imiona, które były… interesujące razem. Nie chcę, żeby kultura tutaj była zbyt "klikaowa". Powiedziałem mu, że małe grupy mogą tworzyć duże podziały w kulturze firmy. On powiedział, że to tylko lunch. Zapisłem „nieuregulowany klaster więzi” i poprosiłem, żeby zaprosili mnie następnym razem, gdy będą razem na lunch.

Wczoraj zauważyłem, że drukarka biurowa działała perfekcyjnie, co od razu wzbudziło moje podejrzenia. Sprawdziłem logi i zobaczyłem, że ktoś usunął zacięcie papieru o 15:12. Nie było zgłoszenia, nie było Slacka, żadnej komunikacji. Tylko cicha akcja. Zapytałem biuro, czy ktoś to naprawił. Wszyscy wyglądali na zdezorientowanych, z wyjątkiem jednego pracownika, który zbyt intensywnie wpatrywał się w swojego laptopa. Później wziąłem go na bok. Przyznał, że usunął zacięcie, ponieważ „było tuż obok” i „zajęło to pięć sekund.” Powiedziałem mu, że jednostronne rozwiązywanie problemów zakłóca naszą kulturę współpracy i że musi przejść przez odpowiednie kanały, jeśli chce podjąć się nowego projektu poza swoim zakresem obowiązków. Powiedział, że nie zdawał sobie sprawy, że naprawianie rzeczy to kwestia łańcucha dowodzenia. Powiedziałem mu, że wszystko jest kwestią łańcucha dowodzenia. Zapisłem „rogue operational autonomy” i zablokowałem tacę drukarki.

Zauważyłem, że jeden pracownik nosi słuchawki z redukcją hałasu. Nie słuchawki douszne. Te duże, wyściełane nauszne, które tworzą mały osobisty wszechświat. Zapytałem, czy wszystko w porządku. Powiedział, że tak, po prostu stara się skupić. Powiedziałem mu, że cenimy skupienie, ale izolacja może być źle odczytywana jako opór wobec współpracy. On powiedział, że dosłownie siedzi przy swoim biurku i wykonuje swoją pracę. Powiedziałem mu, że śledzimy obecność ludzi, a nie tylko wyniki. Zapytał, jak mierzona jest obecność. Powiedziałem, że niedoskonale, dlatego to jest tak ważne. Potem zanotowałem „unikanie spontanicznych okazji do budowania kultury” w jego profilu zaangażowania.