Ik hoorde dat een paar medewerkers gisteren samen lunch hebben gehad. Geen grote groep, slechts drie van hen. Maar ze verlieten het gebouw op hetzelfde moment en kwamen lachend terug. Dit lijkt misschien een goed ding, maar het voelde gewoon niet goed dat ze zoveel plezier hadden tijdens een teamactiviteit die niet door mij was gepland. Ik vroeg casual aan een van hen hoe hun middag was. Hij zei geweldig, ze hadden gewoon sandwiches gehaald. Ik vroeg wie er nog meer mee was gegaan. Hij noemde namen die… interessant samen waren. Ik wil niet dat de cultuur hier te "clique-y" wordt. Ik vertelde hem dat kleine groepen grote scheidingen in de bedrijfscultuur kunnen creëren. Hij zei dat het gewoon lunch was. Ik schreef "onregelmatig bindcluster" op en vroeg of ik de volgende keer uitgenodigd kon worden als ze weer samen lunch hebben.

Gisteren merkte ik dat de kantoorprinter perfect werkte, wat onmiddellijk mijn achterdocht wekte. Ik controleerde de logboeken en zag dat iemand om 15:12 een papierstoringen had verholpen. Geen ticket, geen Slack, geen communicatie. Gewoon stille actie. Ik vroeg op kantoor of iemand het had gerepareerd. Iedereen keek verward, behalve één werknemer, die iets te hard naar zijn laptop staarde. Ik trok hem erna even apart. Hij gaf toe dat hij het had ontdaan van de storing omdat "het daar gewoon was" en "vijf seconden duurde." Ik vertelde hem dat eenzijdig probleemoplossing onze cultuur van samenwerking verstoort en dat hij via de juiste kanalen moest gaan als hij een nieuw project buiten zijn functieomschrijving wilde oppakken. Hij zei dat hij zich niet realiseerde dat het repareren van dingen een kwestie van hiërarchie was. Ik vertelde hem dat alles een kwestie van hiërarchie is. Ik schreef "rogue operational autonomy" op en vergrendelde de printerlade.

Ik merkte dat een werknemer noise-cancelling koptelefoons droeg. Geen oordopjes. De grote, gewatteerde over-ear soort die een kleine persoonlijke universum creëert. Ik vroeg of alles in orde was. Hij zei van wel, hij probeert zich gewoon te concentreren. Ik vertelde hem dat we focus waarderen, maar isolatie kan verkeerd worden geïnterpreteerd als weerstand tegen samenwerking. Hij zei dat hij letterlijk aan zijn bureau zit en zijn werk doet. Ik vertelde hem dat we menselijke aanwezigheid volgen, niet alleen output. Hij vroeg hoe aanwezigheid wordt gemeten. Ik zei imperfect, wat de reden is waarom het zo belangrijk is. Toen logde ik "het vermijden van spontane cultuur bouwkansen" in zijn betrokkenheidsprofiel.